13 października 2019 roku odbędą się wybory do Sejmu i Senatu RP. Każdy pełnoletni obywatel, który nie został pozbawiony praw publicznych w wyniku prawomocnego orzeczenia sądu, prawomocnego orzeczenia Trybunału Stanu, ubezwłasnowolnienia z powodu prawomocnego orzeczenia sądu, może tego dnia oddać swój głos.
Obwodowe komisje wyborcze są organami, w gestii których leżą fundamentalne obowiązki związane z przeprowadzeniem głosowania i ustaleniem wyników w obwodzie. W związku z tym warto, przynajmniej w bardzo zwięzłym zakresie, zwrócić uwag na charakter i swego rodzaju proweniencję tychże organów wyborczych.
Kodeks wyborczy z 5 stycznia 2011 roku utrzymał znane z wcześniejszych aktów prawnych regulujących problematykę wyborczą instytucje kampanii wyborczej i agitacji wyborczej. Niedoskonałość poprzednich ordynacji wyborczych, które nie zawierały legalnych i jednoznacznych definicji obu terminów została utrzymana, aczkolwiek ustawodawca, na gruncie kodeksu wyborczego, pokusił się co prawda o zdefiniowanie agitacji wyborczej.
Ustawa o wykonywaniu mandatu posła i senatora określa szereg warunków, które należy spełnić, aby skutecznie pozwać posła lub senatora o naruszenie dóbr osobistych (np. dobrego imienia). Wiążą się one z procedurą złożenia wniosku o wyrażenie zgody na pociągnięcie parlamentarzysty do odpowiedzialności.
Mówi się, że wolność wyrażania poglądów jest jednym z fundamentów społeczeństwa demokratycznego i przyczynia się do większego zaangażowania się w życie publiczne, i przejmowania w szerszym wymiarze odpowiedzialności za wspólne dobro, jakim jest państwo polskie.
Czy poseł lub senator przy sprawowaniu swojego mandatu ponosi odpowiedzialność za naruszenie dóbr osobistych innych osób (np. za naruszenie dobrego imienia innego posła/posłanki)? Na czym polega wykonywanie mandatu przez posła i senatora? Społecznie immunitet posła lub senatora kojarzy się z bezkarnością, w tym za słowa, w szczególności te wypowiedziane z mównicy sejmowej lub senackiej. Immunitet ma na celu zagwarantowanie posłom i senatorom wykonywanie mandatu zgodnie z wolą i sumieniem bez zbędnych utrudnień.
W doktrynie i orzecznictwie prezentowane są skrajnie rozbieżne stanowiska, które w różnoraki sposób traktują niestandardowe sposoby sprawowania mandatu przez parlamentarzystów i senatorów. Z jednej strony sądy powszechne stają na stanowisku, że określona w art. 6 ust. 2 ustawy o wykonywaniu mandatu posła i senatora (dalej: u.w.m.p.s) „inna działalność związana nieodłącznie ze sprawowaniem mandatu” powinna być rozumiana szeroko.
