Odpowiedź na tytułowe pytanie wymaga niemałego wysiłku. Opanowanie techniki prawidłowej legislacji i dogłębna znajomość procesu ustawodawczego mogą okazać się niewystarczające, by zrozumieć działania ustawodawcy. W dodatku tryb uchwalania przepisów, w najlepszym wypadku, opisać można jako drapanie lewą ręką prawego ucha.
Po kolei. 28 października 2020 r. przyjęta została ustawa o zmianie niektórych ustaw w związku z przeciwdziałaniem sytuacjom kryzysowym związanym z wystąpieniem COVID-19 (Dz.U. z 2020 r. poz. 2112). Ustawa zawierała m.in. następujący przepis:
Art. 20. W ustawie z dnia 2 marca 2020 r. o szczególnych rozwiązaniach związanych z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem COVID-19, innych chorób zakaźnych oraz wywołanych nimi sytuacji kryzysowych (Dz. U. poz. 1842) wprowadza się następujące zmiany:
2) po art. 4f dodaje się art. 4g–art. 4i w brzmieniu:
„Art. 4i. 1. W okresie ogłoszenia stanu zagrożenia epidemicznego lub stanu epidemii
pracownikom podmiotów leczniczych,
osobom wykonującym zawody medyczne
oraz osobom, z którymi zawarto umowy na wykonywanie świadczeń zdrowotnych, którzy:
1) nie zostali skierowani do pracy na podstawie art. 47 ust. 1 ustawy z dnia 5 grudnia 2008 r. o zapobieganiu oraz zwalczaniu zakażeń i chorób zakaźnych u ludzi oraz
2) uczestniczą w wykonywaniu świadczeń zdrowotnych osobom chorym na COVID-19 lub osobom z podejrzeniem zakażenia wirusem SARS-CoV-2 – przysługuje comiesięczny dodatek do wynagrodzenia.
2. Dodatek, o którym mowa w ust. 1, wynosi 100% kwoty miesięcznego wynagrodzenia wynikającej z umowy o pracę albo innej umowy, na podstawie której praca jest wykonywana.
Z literalnej wykładni przepisów i zasad gramatyki języka polskiego wynika, że prawo do 100% dodatku do wynagrodzenia przysługiwać miało wszystkim pracownikom podmiotów leczniczych i wykonujących zawody medyczne, nawet tym, którzy nie uczestniczą w wykonywaniu świadczeń zdrowotnych osobom chorym na COVID-19 lub osobom z podejrzeniem zakażenia wirusem SARS-CoV-2.
Rozwiewając ewentualne dodatkowe wątpliwości dodać należy również, że medycy, którzy zostali skierowani (decyzją) do pracy przy koronawirusie mają prawo do 200% przeciętnego zasadniczego wynagrodzenia (co wynika z innego przepisu tejże ustawy z dn. 28.10.2020).
Do tego momentu wszystko wydawało się jasne. Tyle tylko, że niedługo po głosowaniu okazało się, że nie taka była intencja autorów ustawy. Można powiedzieć, zdarza się, choć nie powinno. Prezydent jednak ustawę zdążył już podpisać, co zdecydowanie ograniczyło pole manewru większości rządzącej. Ustawa jednak nie doczekała się promulgacji, czekając aż zostanie skorygowana następną. Do czego zresztą zabrano się błyskawicznie
Sposób naprawy pomyłki z pewnością powinien zostać odnotowany! Wnioskodawcy w uzasadnieniu do projektu stwierdzili bowiem, że:
„Celem projektu ustawy jest konwalidacja błędu, który miał miejsce podczas rozpatrywania w Sejmie poprawek Senatu do ustawy o zmianie niektórych ustaw w związku z przeciwdziałaniem sytuacjom kryzysowym związanym z wystąpieniem COVID-19. Wnioskodawcy uznali, że, zamiast korzystać z procedury reasumpcji, właściwe będzie znowelizowanie uchwalonej ustawy. Jest to konieczne nie tylko z uwagi na potrzebę zapewnienia równowagi budżetowej, ale także z powodów sprawiedliwościowych.”.
Jako oddzielną zagwozdkę potraktować można to, na którym etapie wspomniana reasumpcja miałaby zostać zastosowana…?
Procedura ustawodawcza „ustawy korygującej” przebiegała z właściwymi dla układu sił politycznych w obu izbach parlamentu trudnościami, ale w końcu dobiegła końca, zyskując podpis prezydenta.
28 listopada 2020 r. w Dzienniku Ustaw opublikowane zostały (jedna po drugiej) obie ustawy: ustawa o zmianie niektórych ustaw w związku z przeciwdziałaniem sytuacjom kryzysowym związanym z wystąpieniem COVID-19 (Dz.U. z 2020 r. poz. 2112) oraz ustawa o zmianie ustawy o zmianie niektórych ustaw w związku z przeciwdziałaniem sytuacjom kryzysowym związanym z wystąpieniem COVID-19 (Dz.U. z 2020 r. poz. 2113). Ta druga – „korygująca” zawiera następujący przepis:
Art. 1. W ustawie z dnia 28 października 2020 r. o zmianie niektórych ustaw w związku z przeciwdziałaniem sytuacjom kryzysowym związanym z wystąpieniem COVID-19 (Dz. U. poz. 2112):
1) w art. 20 pkt 2 otrzymuje brzmienie:
„2) po art. 4f dodaje się art. 4g i art. 4h w brzmieniu: (…)
A więc już bez art. 4i.
Oznacza to, przyznanie dodatku w wysokości 200% wynagrodzenia dla medyków skierowanych do zwalczania COVID-19 decyzją administracyjną i brak jakiegokolwiek dodatku do wynagrodzenia, nawet dla tych pracowników służby zdrowia, którzy uczestniczą w wykonywaniu świadczeń zdrowotnych osobom chorym na COVID-19 lub osobom z podejrzeniem zakażenia wirusem SARS-CoV-2.
Na zakończenie, poza powyższym, należy zauważyć, że:
– na szczęście dla personelu medycznego zaangażowanego bezpośrednio w zwalczanie epidemii COVID-19, Minister Zdrowia poleceniem z 1 listopada 2020 roku, zobowiązał Prezesa Narodowego Funduszu Zdrowia do przyznania dodatkowego wynagrodzenia za pracę w wysokości 100% dodatku,
– art. 3 ustawy z dnia 20 lipca 2000 r. o ogłaszaniu aktów normatywnych i niektórych innych aktów prawnych stanowi, że: „Akty normatywne ogłasza się niezwłocznie.”.
Leges ab omnibus intellegi debent!
